Woestijnrat
Een jaar later bewees de Spanjaard Marcelo Salan Santos dat de 400E wel degelijk een betrouwbare machine was door Afrika van Nigeria naar Gabon te doorkruisen. In 1978 deed hij dit huzarenstukje nog eens dunnetjes over en bedwong de Sahara. Tijdens deze beide ritten werd niet meer aan de motor gedaan dan het normale onderhoud en de problemen bleven beperkt tot lekke banden.

De 400E had inmiddels een opvolger gekregen in de 400F die met de voorrem van de 500S was uitgerust en een andere uitlaatdemper had gekregen die aan de rechterzijde (in plaats van aan de linkerkant zoals bij de 400E) was gemonteerd. De 400F is ook te herkennen aan zijn kleur: hij was alleen leverbaar in het groen.

De ontwikkelingen gingen snel bij Sanglas en in 1978 kreeg de 500S een facelift en werd de 500S2. De meest in het oog springende veranderingen betroffen de vijfspaaks gietwielen, een nieuw ontworpen benzinetank en buddyseat met bijbehorend kontje en het gebruik van veel plastic. De revolutionaire voorrem was vervangen door dubbele schijven en ook het achterwiel werd door een schijfrem tot stoppen gedwongen. De Amal Mk1 carburateur was vervangen door een Mk2 en de cilinderkop was zwart gespoten.