[singlepic id=892 w=300 h= mode=watermark float=right]

[singlepic id=893 w=300 h= mode=watermark float=right]

[singlepic id=894 w=300 h= mode=watermark float=right]

[singlepic id=895 w=300 h= mode=watermark float=right]

[singlepic id=896 w=300 h= mode=watermark float=right]

[singlepic id=897 w=300 h= mode=watermark float=right]

[singlepic id=898 w=300 h= mode=watermark float=right]

[singlepic id=899 w=300 h= mode=watermark float=right]

[singlepic id=900 w=300 h= mode=watermark float=right]

Het begon allemaal op een mooie lentedag in juni van 2009 toen ik met mijn Ducati 125 Sport op mijn werk was. En er zoals elke maandag in de straat van mijn werk een markt stond. Een marktkoopman liep langs en begon enthousiast te verhalen over zijn Ducati, dat moest hetzelfde type zijn, dacht hij en hij wilde er wel vanaf. Hij had weinig tijd voor het onderhoud van de motor en het lag hem eigenlijk ook niet echt, bekende hij.

Natuurlijk vroeg de man of deze motor misschien iets voor mij was, tenslotte was mijn Ducati 125 Sport gerestaureerd en zag er op en top uit (zie restauratie elders op deze website). Ik wilde de motor wel even bekijken, je weet natuurlijk nooit. Maar dat was wel even wat lastig, de Ducati stond bij Becks BMW, op een afstand van zo’n tweehonderd kilometer bij mij vandaan. Dat zag ik dus niet zitten, die afstand om een motor ‘even’ te bekijken.

Maar de marktkoopman bleek een aanhouder te zijn. Elke navolgende maandag werd gevraagd: ‘En? Ben je al wezen kijken?” Terloops meldde de man dat de motor er erg goed uit zag, maar toch wel anders was dan de Ducati 125 Sport van mij. Deze motor bracht mij al een paar weken trouw naar mijn werk, want een motor moet rijden tenslotte. Ook al heb je zoveel energie in de restauratie gestoken. Want daar is hij voor bedoeld. Evert, zoals de marktkoopman heet, liet zijn vraagprijs wel weten. Maar daar had ik nog niet echt oren naar.

Inmiddels was het vakantie en bleven ook de gesprekken met de inmiddels bevriende Evert een tijdje uit. Dan denk je er ook even niet aan en heb je meer oog voor belangrijkere zaken, zoals je familie en Sangria.

Maar Evert wist niet van opgeven, daar was ik dan ook al wel achter. Dus toen ik vol goede moed weer aan het werk toog, na een welverdiende vakantie, kwam Evert al snel weer binnen lopen: “En? Ben je nog wezen kijken?” “Nee Evert, eeeeh…. nog niet. Maar ik ga Jan Beck wel vragen of ze me misschien een foto van de fiets willen opsturen.” Een week of twee later had ik de foto’s binnen en het bleek hier om een totaal andere motor te gaan als in eerste instantie gedacht. De Ducati 65 Sport – want dat bleek het te zijn – laat bij vol accelereren ongetwijfeld geen spoor van dwarrelende straatklinkers achter zich aan met de 2,25 pk.

Evert had de locale kou omgeruild voor de warmte in Thailand, dus het project had weer even stil gelegen. Inmiddels waren we ook alweer een maand verder en het was ook alweer november geworden, voordat Evert mij op maandag leerde dat ook in Thailand de recessie toe leek te hebben geslagen, maar alles toch een flink stuk duurder was geworden. Interessant, ongetwijfeld. Maar gelukkig kwam het gesprek al snel weer op de Ducati terug. Ik moest de nieuwe eigenaar maar worden, dacht Evert. Tenminste als ik nog interesse had. En ondanks dat we het al maanden over deze Italiaan hadden, kwam het signaal van Evert toch nog wel als een donderslag bij heldere hemel. “Ja, maar wel voor het bod wat ik heb gedaan hoor,” reageerde ik geschrokken. En hij zou hier naar Amsterdam gebracht moeten worden. Ik had de motor nog niet gezien, maar afgaande van de beschrijving van Beck zag de motor er nog goed uit, had alleen wat gebruikssporen en een lichte beschadiging op de tank.

Een week later werd de motor gebracht en ging de poetslap er snel even overheen. Zijn eerste rondje heeft de motor ook al gedraaid en het geheel is allemaal veelbelovend. Op enkele kleinigheden na, waar ik de hele winter en het voorjaar nog tijd voor heb, ziet de motor er prima uit. In ieder geval weer een leuk project. Ik zal dan ook volgend jaar zeker weer van me laten horen.