In 1955 deed een opzienbarende motorfiets zijn intrede in de Grand Prix racerij. De ruimte die de zeer vrije reglementen van destijds toelieten werden door deze machine spectaculair en heel ingenieus ingevuld. Het was de Moto Guzzi V8. De fabriek uit het Noord Italiaanse Mandello del Lario verraste vriend en vijand met deze zeer complexe machine.

Het was een verrassende keus geweest. Begin jaren vijftig verliep het raceprogramma van Guzzi namelijk erg succesvol met hun traditionele liggende ééncilinder racers in de 250cc en de 350cc klasse. In de 500cc klasse lag dat echter anders. De opvolger van de verouderde Guzzi Bicilindrica tweecilinder verscheen in 1953 op de circuits. Hij was al sinds 1948 in de maak maar omdat de bepaald niet soepel verlopende ontwikkeling zich afspeelde bij het ingenieursbedrijf Giannini in Rome en bij Guzzi in Mandello duurde het wel erg lang voordat de nieuwe machine zijn debuut op de circuits maakte. Het was een vloeistofgekoelde viercilinder 500cc in lijn.

De krukas lag in de lengterichting van het mechanisch ingespoten motorblok en de aandrijving naar het achterwiel geschiedde met een cardan. Die cardanas liep overigens door de achterswingarm en er was een integraal remsysteem aan boord, net zoals de V-twin productiemodellen die ruim 10 jaar later het levenslicht zagen. Hoewel de 500 viercilinder aanvankelijk een succesvolle machine bleek kon hij zijn belofte toch niet waarmaken. Zijn einde werd definitief ingeluid op 9 mei 1954. Die dag werd de Duitse Grand Prix op het circuit van Hockenheim verreden. Fergus Anderson werd met de viercilinder Guzzi verslagen door teamgenoot Ken Kavanagh op een 500cc d.o.h.c. ééncilinder. Desondanks was ook deze machine geen partij voor de krachtige en uiterst succesvolle Gilera en M.V. Agusta viercilinders. Het was duidelijk dat het zo niet langer door kon gaan.