De benaming Café Racer is ontstaan in de jaren ’50 en ’60, voor sportmotoren, waarmee vanaf The Ace Café (London North circular) een rondje tot de volgende kroeg of terug aan de bar gemaakt werd. Een (1) cilinder was de standaard, twee cilinders was het constructieve maximum.
Na evolutie van deze motorfietsen, tot hightech, plastic covered, water cooled, petrol injected en network controlled multi cilinders, verlangen de (jonge) ouderen, de (oudere) jongeren en iedereen die ooit een rondje op zo’n motor gemaakt heeft, terug naar dit basic concept.
De echte motorfiets behoeft al die rommel niet. Een blok in een stalen frame, voor- en achterwiel, de noodzakelijke tank en zitje en iets om de boel om de bocht en tot staan te krijgen, zijn de basis ingrediënten voor motorbouw.
De perversie om zonder richtingaanwijzers of startmotor, met carburateur aangemaakt mengsel, oncontroleerbare decibels en in de wind gebogen de weg op gaan, is voorbehouden aan de echte bikers.
Café Racer is ook het middelvingertje naar de peperdure armzalige pogingen van Japan, Duitsland en Italië, om met retro, bad-ass en scrambler lookelikes mee te willen liften op deze trend.
Geen van die fabrieken kan of durft de wurgende wetgeving te trotseren door een echte stoomfiets uit te brengen.
Kawasaki presteert het zelfs om de kickstarter op de W800 weg te laten, how low(cost) can you go!
Alleen Royal Enfield komt in de buurt, maar alleen omdat Hitchcock een carburateurset beschikbaar heeft.
Persoonlijke motto..
“If you can’t kickstart it, you may not drive it”
Huub Hendrix
