EEUWIGE TROUW
Zelfs als hij nieuw is heeft een Ural minder aanzien dan een lichtbruin corduroy pak uit de Kringloop. De techniek is volstrekt achterhaald. Iedereen die er nooit een heeft gezien, gereden of gehad weet huiverend te vertellen hoe slecht die dingen uit de voormalige CCCP zijn. Er lopen een hele serie horrorstories over dit voormalige volksvervoer. En die zijn bijna allemaal waar.
Toch groeit er vaak een innige band tussen zo’n Russenrijder en zijn Rus. Technisch en kwalitatief zit een goede- of nieuwe Ural op een representatief 1950’er jaren niveau. Met het voorbehoud dat heel nieuwe Urals eerst door hun kinderziektes heen moeten groeien. Maar ze zijn gedateerd. Het werkplaats handboek voor de 650 cc modellen meldt bijvoorbeeld dat de zuigerveren doorgaans om de 10.000 kilometer vervangen dienen te worden en dat de krukas uit de losse pols gericht dient te worden met een messing hamer. Het adviesgewicht voor de hamer is 650 gram.
Naar gelang zo’n vertederende driewieler langer bij zijn baasje blijft wordt hij doorgaans betrouwbaarder. Ons fotomodel heeft in de 15 jaar die hij nu bij zijn plekje gevonden heeft bijna 150.000 kilometer gereden. Daarbij is hij helemaal origineel gebleven. Tenminste in de zin van de houthakker die over zijn bijl vertelde: “Ik ben nu al 35 jaar houthakker en heb nog steeds dezelfde bijl. Alleen de steel is zeven keer vervangen. En het blad vijf keer.”
De indertijd raszuivere Ural werd geadopteerd met 65 kilometer op de 
Maar het zijspanrijden was hem niet gegeven. Blijkbaar was deze Ural er een die voor de Eigen Overheid was bedoeld. Want daar in Irbit (een Russisch stadje in Oblast Sverdlovsk op ongeveer 204 kilometer ten noordoosten van Jekaterinenburg) kreeg het gewone volk zijn Ural of Dnepr zonder enige kwaliteitscontrole uitgeleverd na een wachttijd tot tien jaar. Maar de motoren voor de machthebbers en handhavers werden via een apart lijntje in elkaar gezet. Het ding was ook voorzien van een indrukwekkende hoeveelheid beugels en een massieve trekhaak.
Bij het inrijden – gelieve de eerste 1500 km niet boven de 50 km/u te komen -verbruikte dit exemplaar 1 liter olie per 200 kilometer. Montage van Borgward (auto) zuigerveren modeljaar 1956 bracht uitkomst. Sinds die tijd heeft de driewieler wel meer blijken van karakter gegeven, maar hij is altijd op eigen kracht thuis gekomen. Als een Russenrijder enige basale technische kennis en een onbevangen blik heeft, is dat overigens bijna gegarandeerd. Een kapotte cardan werd gerepareerd door er met een geleende 8 mm boor een gat door te boren en er vervolgens een M8 bout door te prikken. De gevolgen van een uitgelopen big end werden omzeild door een collega Uralrijder te bellen. Die gooide een extra blok in zijn auto en reed 120 kilometer naar de gestrande driewieler. Het defecte blok was met het boordegereedschap al uit het frame verwijderd. Het transplantatieblok gaf na een rustige twee uur werk met rookpauze zijn eerste klappen.
Met die onbevangen insteek is de steeds verder evoluerende – of muterende – Ural tot in Rostock en Edinburg geraakt. 
Je maakt een gesprekstussenstop op het terras en je slaapt ’s avonds bij je nieuwe vrienden. Een Schotse WOII veteraan vraagt of het “A damned BMdubbejoe” is. Daar had hij slechte oorlogsherinneringen aan. Een oudere dame tilt in Frankrijk haar kleinzoon op het zadel vertelt dat ze eigenlijk uit de Ukraine komt. Uit Cherkassy. En kijk, dat is geen toeval meer.
In Cherkassy woont Andrew –Andrei – Ruban. Die handelt in voormalig geheime Russische technologie. En hij heeft een mooie verzameling oude motoren. De Uralrijder en Andrew hebben al jarenlang contact.
De Russische(R) evolutie
Russenrijders staan vaak onbevangen ten opzichte van fabrieksoriginaliteit. Deze motor is de afgelopen vijftien jaar ook aardig weg gegroeid van zijn eerste verschijnings vorm. We gaan even het rijtje af:
De tank is een Dnepr tank. Daar gaat meer benzine in. De benzine kraan komt uit Duitsland. Hij sluit af en lekt niet naar buiten. De voorvork is na een aanrijding ( deze motoren hebben immers geen functionerende remmen ) vervangen door een Dnepr schommelarm voorvork. Die is ook veel beter geschikt voor zwaar zijspangebruik. De wielen zijn ook Russisch. Met oude M72 zijkleppernaven als basis worden ze lokaal gemaakt voor de meest zuivere 1 pk paardenwagens. Met deze draaiorgelwielen heeft zo’n Russenrijder nooit meer last van gebroken spaken. Momenteel steekt er een Dnepr blok in de Ural. Omdat het originele blok gereviseerd – en van dubbele ontsteking voorzien – wordt. Het uitlaatsysteem is grotendeels eigenbouw. Het achterlicht komt van een Puch Maxi. De knipperlichten van een Honda XL 500.
Op basis van het originele blok komt de blije eigenaar zo voor de vuist weg op de volgende, gedurende de laatste 140.000 kilometer – buiten het normale onderhoud – vervangen onderdelen:
Zuigers: een keer of vier- vijf waarvan een paar keer met verse overmaat zuigers.
Cilinderkoppen: een keer van goede geleiders -, zetels en (Opel) kleppen voorzien
Carburateurs: daar zit een hoop research in. Amals, Dell’Orto’s, Pacco’s, Mikuni’s, het hele scala aan Russen carburateurs… Alles heeft er al opgezeten. Met op geboorde Pacco’s liep de Ural 120+ bij een verbruik van 1 op 6,5
Drijfwerk: een keer onderweg het blok vervangen. Twee keer de bak . Twee- of drie keer het cardan vervangen. Drie keer van eind overbrenging gewisseld. Electrisch gedeelte: een paar dynamo’s en wat lampjes vervangen. De vonken komen nu van een lelijke eend bobine.
Rijwielgedeelte: tientallen spaken verwisseld voordat de draaiorgel wielen gevonden. werden, een aantal malen nieuwe wiellagers, balhoofdlagers, achtervorklagers vervangen. Een aantal nieuwe zadeldekjes gemonteerd na verdroging en inscheuring van het rubber.
Topsnelheid met geflowede koppen en grote, Mexicaanse Pacco carburateurs: ca 125 km/u
Verbruik bij idem: circa 1 op 6,5
Handelswaarde van deze motor: is niet te koop.
Marktprijzen gebruikt: voor 3000 euro mag een topper verwacht worden
Nieuwprijs Ural 750: niet interessant. Maar de Ural Gear Ups zijn de meest stoer vertederende legermotoren die er ooit in elkaar geknuffeld zijn. Het zijn de beste 750 cc kopkleppers die de fabriek ooit verlieten. Het in Rusland standaard geleverde machine geweer of de optionele 130 mm raketwerper zijn hier niet leverbaar. Maar de Japanse carburateurs zijn top!
Onderdeelvoorziening: perfect.
Prijsniveau onderdelen: BMW prijzen ( Ural Team Oberhausen)
Redelijk tot goedkoop ( GOSSIE – Tholen)
Beschamend laag ( Internet en de Letten op de Vehikel)
Technische gegevens 650 cc:
| fabrikant | IMZ – Irbitskiy Mototsikletniy Zavod |
| Model Name | M 66 |
| Year | Ca. 1970-95 |
| Category(class) | zijspancombi |
|
motor |
|
| cilinderinhoud | 650 cc |
| motorblok | 2 cil. Viertakt stoterstangen boxer |
| Boring x slag | Ø78.0 mm x 68.0 mm |
| Kleppen per cilinder | 2 |
| klepplaatsing | OHV (kopklepper) |
| koeling | rijwind |
|
transmissie |
|
| versnellingsbak | 4 bak + achteruit |
|
Rijwielgedeelte, ophanging, remmen |
|
| voorrem | trommel |
| Achterrem/zijspanrem | trommel |
| voorband | 4.00 x 19 |
| Achterband / zijspanband | 4.00 x 19 |
|
Maten en gewichten |
|
| leeggewicht | Ca. 350 kg. |
| tankinhoud | 21 liter |
|
Prestaties |
|
| Max vermogen | 32.00 pk @ 4500 tpm |
| Top snelheid/ kruissnelheid | 100 km/h / 85 km/u |
| acceleratie | Jazekers, maar alleen met een kalender te meten |
Het alternatief: Een Russische zijklepper natuurlijk! Omdat er nooit iets is geweest dat zo mooi ‘ rond’ klinkt en omdat bijna 80 snel genoeg is.
De tip: Zoek op Marktplaats maar eens naar de advertenties van Richard Busweiler.
Hallo
Heb je voor mij een afbeelding van de volgorde van onderdelen van het wiellager van het linker wiel van eenUral.
Gr Wim